als de luiken en de deuren voor je gesloten worden

Als de luiken en de deuren voor je gesloten worden? Als je bestaanszekeheid en de voldoening in je leven worden weggenomen, zonder dat je daar enige invloed op hebt? Hoe zou jij dan reageren?

Persoonlijk kan ik mij er geen voorstelling van maken, want het overkomt mij (nog) niet. Toch, met enige compassie, kan ik mij voorstellen dat het tot een overweldigend gevoel van uitzichtloosheid en machteloosheid leidt. En die gevoelens kunnen volgens mij leiden tot natuurlijke reacties. Vechten of vluchten. Demonstreren of suicide, als ik het gepolariseerd stel.

Het is toch niet te begrijpen dat wij in Nederland een regering eerst toestaan om mensen hun leven kapot te maken in de toeslagenaffaire. Ze daarom naar huis gestuurd worden en als een mirakel weer terug op de plek zitten. Om dan vervolgens wederom een hele groep mensen in de samenleving, in dit geval de boeren en iedereen daarom heen,  hun leven kapot te maken! Waarom staan we dit toe? Hoelang nog?

Het bedreigend vinden als de mensen in je straat staan, waarvan je alle luiken en deuren van hun leven sluit. Ik vind dat niet bedreigend, maar logisch.
Doe eens menselijk, alsjeblieft?

 

uiteindelijk ga je alleen dood

Ja, je leest het goed! Niet zwartgallig maar de constatering van een feit. Uiteindelijk ga je alleen dood.

De vraag is natuurlijk wat je wilt voordat je dood gaat. Alleen of samen? Op jezelf als individu gericht, of bovenal ook deel willen uitmaken van groepen mensen?
Al jaren, of misschien altijd al wel, is er sprake van verwijdering tussen mensen en de ‘constatering’ dat mensen individualistischer georiënteerd zijn. Of dat daadwerkelijk zo is, en zo ja, in welke nuances, daar heb ik nogal vraagtekens bij. Daarover in een latere blogpost meer.
De kern van mijn blogpost ‘hier en nu’ is van ‘hier en nu’. Wat is het ons waard, samen of alleen? Het lijkt sinds de zogeheten pandemie en lockdowns en al dan niet vaccineren/boosteren en de 2G samenleving en testen en QR-codes een relevante vraag. Tweedeling in de samenleving is een feit, je bent wel of niet gevaccineerd. Met alle gevolgen van dien. Je hebt wel of geen toegang. Mijn vraag gaat niet over vaccineren of over covid, met alles wat daarbij hoort, als zodanig. Mijn vraag stel ik naar aanleiding van wat ik om mij heen zie gebeuren en wat mij daarin raakt.

Vrienden die niet meer met elkaar in contact zijn. Families die uit elkaar gedreven zijn. Collega’s die niet meer met elkaar praten. Ouders en kinderen die elkaar niet kunnen horen. Mensen die hun lach verborgen houden achter mondmaskers. En nog veel meer van dezelfde strekking. Het maakt echt niets uit of je trouw de instructies van overheidswege opvolgt, of juist daar tegen in verzet komt. Het komt op hetzelfde neer. Verwijdering van elkaar. Soms hard en compassieloos.
Mijn gevoel zegt ‘censuur is het eerste teken van tirannie’. Geldt dan niet hetzelfde voor onderwerpen niet meer kunnen bespreken met de mensen die er toe doen in je bestaan?
Zelf denk ik dan, of ik mij wel of niet laat vaccineren, meega of niet in de testsamenleving, als ik dood ga ben ik alleen. Maar heb ik het er voor over om de tijd voor mijn dood niet in contact te zijn (mentaal en fysiek) met de mensen die mij dierbaar zijn?

Dat is al geen gemakkelijke vraag, maar wat dacht je van deze overdenking? Voor deze zogeheten pandemie was het, niet wenselijk maar wel, van-het-leven, dat er naast mooie dingen ook ongelukken gebeurden, mensen ziek werden, daaraan overleden of gehandicapt waren. Ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hoort bij het leven. En wat beleef ik dan nu. Er mag niets meer mis gaan! Mensen mogen niet meer ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hebben.
Zo komt het op mij over. Ik zit ook niet op allerlei ellende te wachten, maar het is wel van-het-leven. Dus ook hier de vraag, heb ik het er voor over om mijn tijd van leven door te brengen als een kind die zijn zin niet krijgt? Alleen en verwijderd?

Maar wat denk je dan van deze constatering?
Versterkt door de zogeheten pandemie lijken we niet meer goed in staat om naar elkaar te luisteren en elkaar te horen. Interactie, communicatie, lijkt er vooral op gericht om de ander te overtuigen, ongeacht de perceptie van de ander. Vanuit mijn beleving betekent dit dat we alleen zijn en niet met elkaar in contact. En dit dan ook nog vaak vanuit angst, of zorg voor de ander.
En eerlijk is eerlijk, of het nou gaat om de gevaccineerden, of om de ongevaccineerden, het gaat in alle gevolgen op. Alleen of samen? In contact met elkaar of op eieren lopend langs elkaar heen leven?

En dan nog dit. Ik zie veel mensen zich op allerlei groteske manieren zich druk maken. En tegelijkertijd zie ik veel mensen op allerlei manieren de plank, mijn mening, mis slaan. Ja, het is kak dat de wereld verbeteren begint bij je zelf.  Niet alleen kak, maar een ingewikkelde opgave. Maar of je nou grotesk doet als politicus, of als ‘wappie’, of als ‘maakt-niet-uit’, het blijft grotesk en we verwijderen en zijn niet in contact met elkaar. Niet in contact met geliefden, familie, vrienden, kennissen, collega’s. Het begint gewoon bij je thuis. Leren horen en luisteren, in gesprek blijven met elkaar (hoe moeilijk en emotioneel dat ook kan zijn).
Alleen met ‘gelijkgestemden’ in contact zijn en blijven draagt ook bij aan verwijdering. Dat alleen al is voor mij voldoende reden om te blijven proberen echt te luisteren, te vragen en te praten met mensen.
En écht, het helpt niet om het uit de weg proberen te gaan. Het vreet zich gewoonweg naar binnen. Daar worden we allemaal ziek van op een veel grotere en intensere wijze dan welke pandemie dan ook!

Ik weet niet de oplossingen op veel vragen die ik heb. Inmiddels ben ik er wel achter dat ik, voordat ik dood ga (wanneer dat ook maar gaat zijn), ik het leven liever met andere mensen samen geleefd heb, dan alleen.
Nu nog hopen dat zoveel mogelijk mensen er ook zo over denken.

75 jaar bevrijding

Een bizar en ongemakkelijk jaar.

2020 is het jaar waarin we 75 jaar bevrijding vieren. Helaas helemaal niet zoals het in voorgaande jaren bedacht is. Mijn vader zou zich omdraaien in zijn graf, als hij niet gecremeerd was. Hij heeft heel bewust de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. En de gevolgen daarvan zijn hele leven lang meegenomen. Ik ben blij en dankbaar dat hij dit jaar niet mee hoeft te maken. Het voelt zo ongemakkelijk.

2020.

Het jaar van 75 jaar bevrijding dat niet gevierd kan worden. Een lege Dam op 4 mei. Geen bevrijdingsfeesten. Censuur in de media. De Wet Openbaarheid van Bestuur die ernstig wordt genegeerd door het zogenaamde ‘Outbreak Management Team’. Een minister-president die in de Tweede Kamer zegt dat wij (het volk) te dom is om een uitleg over de PCR-test te begrijpen, en daarin de reden ziet om maar gewoon zijn eigen gang te gaan. Het jaar waarin de grondwet getart wordt, bijvoorbeeld de ideeën over verplichte vaccinatie i.r.t. artikel 11 van de grondwet die het recht op onaantastbaarheid van het eigen lichaam beschrijft. Het jaar waarin we mondkapjes dragen, zal wel iemand zijn verdienmodel zijn, terwijl juist van Dissel aangeeft dat het dragen van mondkapjes niet nodig is en hoegenaamd geen effect heeft.

Tegenover of met elkaar?

Maar persoonlijk is voor mij het jaar 2020 en het ongemakkelijke gevoel i.r.t. 75 bevrijding vooral ook het jaar waarin nuance, dialoog, begrip en respect voor elkaar en elkaars zienswijzen, verloren gaat. Hoe gering je kritiek ook mag zijn op de maatregelen nu, je wordt gelijk gebombardeerd tot ‘covidioot’ of nog erger tot ‘complottheorie aanhanger’. Hoe idioot is dat? Of je bent voor of je bent tegen lijken de twee smaken te zijn. Polariserend en radicaliserend dus. Serieus? Is dat het niveau waarop we nu terecht gekomen zijn? Tot in de Tweede Kamer, kijk maar eens naar de live-stream, wordt er niet geluisterd, maar slechts gewacht tot je een ander van repliek kan dienen of je eigen agendapunt naar voren kan brengen. De gebezigde taal is ook niet echt van het kaliber wat uitnodigt om een echte dialoog te voeren. Het leidt tot versimpeling van de problemen die geen recht doet aan de realiteit. Geen van ons ontsnapt levend aan deze aardkloot. Dat is op z’n minst de reden om wel in dialoog te gaan en compromissen te sluiten.

Persoonlijk.

Eerlijk is eerlijk, zeker in het verleden, en ook nu nog wel als ik erg moe en gestrest ben, spreek ik te hard, te scherp en te veroordelend over bepaalde mensen en onderwerpen. Mijn onophoudelijk streven blijft echter, en ik slaag er gelukkig steeds beter in, om dat wat van mijn verstand naar mijn mond gaat langs de volgende drie criteria te houden:
1. is het waar,
2. draagt het bij,
3. is het vriendelijk.
Doen jullie mee, met dit onophoudelijk streven? Alsjeblieft?