Tag: waarheid

Geplaatst op

de illusie van controle

Maakbaarheid
In de tijd dat ik opgroeide was de tijdgeest doordrongen van ‘maakbaarheid’. Alles was ‘maakbaar’. De samenleving, jijzelf, je leven, je verdiensten, … en nog veel meer.
Na behoorlijk wat jaren, ervaring, opleiding, leven, kom ik tot de bevinding dat dit een werkbaar concept is. Een instrument als je bepaalde doelen wilt behalen of resultaten wilt bereiken. Jezelf in beweging wilt zetten. Tegelijkertijd ben ik er inmiddels wel van overtuigd dat dit op zichzelf niet waar is. Weet dat je doelen en instrumenten die je bereikt om die te bereiken niet de werkelijkheid zijn. Zoals ze in NLP zeggen ‘de kaart is niet het gebied’.
Natuurlijk, ik sta niet langs de zijlijn van mijn eigen leven en draag echt voor mijn eigen denken en doen verantwoordelijkheid. En dat kan ik beïnvloeden in zekere mate. Toch passeert er in het leven heel erg veel, waar ik wel mee te maken heb, maar wat ik niet kan beïnvloeden.

Controle en control
Mijns insziens zijn termen als sturen, besturen, in control zijn, en synoniemen daarvan, een farce. Dat het mensen helpt om zich minder onzeker en machteloos te voelen, als ze deze termen gebruiken. Of bij managers, leidinggevenden, leiders, politici, het idee laten landen dat ze iets bereiken en   bewerkstelligen. Tja, dat voert de boventoon.
Tegen al die mensen zou ik willen zeggen, kijk eens kritisch! Controle is een illusie. De energie die ermee gemoeid is om dat idee in stand te houden zou ook gebruikt kunnen worden om verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen, om je kracht uit liefde en compassie te halen. Dat is al geen gemakkelijke opgave.
Dat controle een illusie is weten we eigenlijk al lang. Immers, John Lennon zong al ‘life is what happens while you’re making other plans‘!

Geplaatst op

Waarde en waarheid

Waarde en waarheid

Intrigerende titel van een blogbericht, al zeg ik het zelf 😉
Oh ja, ik schijn er tegenwoordig ook bij te moeten zeggen dat dit een ‘long read’ is. Zelf denk ik bij een ‘long read’ aan een boek van Harari.

Maar terug naar ‘waarde en waarheid’. Met 55 jaar heb ik genoeg bloopers gemaakt om te weten dat ik in elk geval niet de waarheid in pacht heb. Sterker nog, voor mijzelf begint inmiddels het kwartje te vallen dat er niet zoiets bestaat als waarheid. Waarde daarentegen, is dat dan een heel ander verhaal?  Welke waarde dan? Geld, status, morele waarde? Oops, ook hierin vind ik geen waarheid. Of zijn waarden en waarheid minder goed te bepalen door een gebrek aan informatie? Zelfs na bijna 30 jaar professioneel werkzaam te zijn in de informatie business, ontstaat bij mij een gevoel van ongerustheid. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel informatie tot mijn beschikking gehad. En nog nooit eerder had ik zoveel kennis en ervaring in mijn rugzak. Toch kom ik eerder verder van een ‘de waarheid’ dan er dichterbij. Met ‘waarde’ is het niet veel anders. Materiële waarden zijn het voor mij in ieder geval niet. Status ook al geruime tijd niet meer. Universele waarden dan? De universele verklaring van de rechten van de mens en de grondwet, dat was wat het voor mij was. Nu herken ik het nog wel als van groot belang. Maar voor mijn gevoel is er gaandeweg een kleiner wordend deel van de mensheid wat dezelfde gevoelens koestert. Wat is er überhaupt nog universeel? Vanuit mijn perspectief is dat wat nog universeel is, naast ‘het virus’, meer te vinden op het terrein van polarisatie, radicalisatie, liegen, en daaruit voortvloeiende ontwikkelingen.

Onzekerheid en angst

Vanaf oktober 2020 ben ik niet meer te vinden op social media. Lang heb ik gedacht dat ik hier afscheid van nam om niet bij te dragen aan polarisatie en radicalisatie. En om niet bij te dragen aan het versterken van de macht van Big Tech en de informatie die ze verzamelen en gebruiken.
Inmiddels ben ik tot het inzicht gekomen dat het meer is dan dat. Ik begrijp beter van mijzelf, en wellicht geldt dit ook voor anderen, dat zwart-wit denken en polarisatie voortkomt uit een ultieme poging om onzekerheid te reduceren. En ik begrijp beter, ook dit geldt wellicht ook voor anderen, dat ik eigenlijk helemaal niet opgewassen ben tegen het omgaan met de harde uitgangspunten, de meedogenloze kritiek, op social media en in het leven in z’n algemeenheid. Het raakt mij, ik word er geëmotioneerd van en onzeker. En dat, lieve lezers, helpt mij helemaal niet. Niet in mijn welzijn en geluk. Niet in mijn uiterst bescheiden bijdrage aan het welzijn en geluk van mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden. En dat is waarom ik met social media (ook met televisie kijken overigens en kranten lezen en radio luisteren) gestopt ben. Immers, als ik beter voor mijzelf zorg, kan ik beter er ook voor mijn dierbaren zijn.

Gatverdekak!

Zal je net zien, dat overkomt mij weer. Probeer ik hard te werken aan mijn levensangsten en uitdagingen, mijn onzekerheid te reduceren, mijn welzijn en geluk met mijzelf en dierbaren te verbeteren … omringt de wereld mij met angst en onzekerheid verhogende shit! Nee, ik kan niets daarvan beïnvloeden, maar ik heb er wel elke dag mee te maken. Het is ongewild mijn leven in gemarcheerd. En ook de onzekerheid en angsten die dit met zich meebrengt, ben ik slecht tegen opgewassen. Het zorgt zelfs voor polarisatie en radicalisatie, of op z’n minst ongemakkelijkheid, met dochter, familie en vrienden. Ieder van ons heeft zijn eigen gevoelens bij wat er zich nu allemaal in onze levens afspeelt, in de samenleving, op deze wereld. Maar door de nadrukkelijke aanwezigheid van angsten, regels, leugens, corruptie, gebrek aan sociale interactie, gebrek aan de mogelijkheden om je vrij te voelen, bepaalt het in meer of mindere mate onze levens. Ik kan en wil niet voor anderen spreken. Slechts voor mijzelf. Ik ben bezorgd en angstig. Ik heb het gevoel dat we afglijden naar een mager bestaan. Dat we op weg zijn naar een samenleven waar we niet meer elkaar opzoeken om zienswijzen en gevoelens met elkaar te delen, maar dat we dat uit de weg gaan. Dus steeds minder verbonden. Daar word ik heel verdrietig van. En het lukt mij, nog, niet om daaromheen te bewegen. Om de brug te slaan, dan wel een brug te bouwen over deze shit heen.

Liefde

Er valt nog veel meer over te zeggen, te delen, uit te leggen, te analyseren, (in komende blogberichten wellicht) … maar voor nu is de cruciale vraag voor mijzelf: “Welke zetten kan ik doen ter verbetering?”. En eerlijk gezegd, naar waarde of waarheid, ik weet het niet goed. Waar zit die grens tussen ‘circle of influence’ en ‘circle of concern’? En waar vind ik de legitimatie om mij te richten op mijzelf en mijn dierbaren, of dat ik mij moet richten op wat zich afspeelt in mijn omgeving, de samenleving, de wereld? Waar zit de balans daartussen? En heeft het zin?
De antwoorden op die vragen heb ik zeker nog niet. Wel voel ik mij sterk bewogen om wel aan te geven, aan mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden en voor een breed publiek, dat ik mij serieus angstig en bezorgd voel. Dat de beperkingen van vrijheden, in het groot en het klein, de subjectieve waarheden en de diversiteit aan waarden mij ontzettend onzeker maken.
Wat zou het schelen als bijvoorbeeld volksvertegenwoordigers zo volwassen en professioneel en mens zouden kunnen zijn dat zij zeggen “ik heb respect voor de mensen die ik vertegenwoordig uit mijn samenleving, en we hebben nog behoorlijk wat dialoog te gaan voordat we elkaar goed verstaan en begrijpen en rekening met elkaar kunnen houden in de compromissen die met elkaar willen en kunnen maken”.
Nou ja, laat dat dan mijn eerste zet zijn, om zonder vooringenomenheid, zonder waarde-oordeel, met de mensen die ik tegenkom en opzoek, te komen tot deze verbintenissen en dialogen.
En ik neem graag de keuze van Martin Luther King ter harte om te blijven bij liefde <3 , want vijandigheid en haat kost mij te veel.

Geplaatst op

Waar, bijdrage, vriendelijk … hoe dan?

Waar, bijdrage, vriendelijk … hoe dan?

In veel van mijn blog berichten heb ik mijzelf, en iedereen die deze berichten leest, aangeraden om te communiceren met inachtneming van de 3 volgende uitgangspunten: is het waar, draagt het bij, en is het vriendelijk. Romantisch en idealistisch en naïef als ik ben, wil ik mijzelf daaraan blijven toetsen. Ook al ben ik de eerste om toe te geven dat dat zeker niet altijd lukt. Excuus daarvoor. Zeker in het afgelopen jaar, met de situatie waar we in onze samenleving mee te maken hebben, valt het mij zwaar. Er zijn momenten dat mij de gedachte door het hoofd schiet: “En wanneer beginnen anderen daar nou ook eens mee?”.

De wereld verbeteren

Van huis uit groeide ik op met onder andere de gevleugelde uitspraak: “Verbeter de wereld, begin bij jezelf!”. Natuurlijk, logisch, ik snap heel goed dat dat precies is waar ik écht invloed op heb én verantwoordelijkheid voor draag. Overigens, als puber en adolescent begreep ik van deze uitspraak nauwelijks iets 🙂
En toch hoop ik dat iedereen mee gaat doen. Want bijv. alleen al dat eerste uitgangspunt ‘is iets waar’, is duidelijk heel erg moeilijk en ingewikkeld. Liegen, en ook nog eens bewust liegen, of jokken zoals mijn moeder dat vroeger noemde, lijkt eerder de tendens dan waarheid uitdragen. En het is ook moeilijker dan ooit om waarheid te bepalen. Duidelijkheid krijgen over of iets waar is in deze wereld waar ‘how to lie with statistics’ en ‘fake news’ heel regelmatig in het nieuws komt.  Zelfs als zijnde waar! Waarheid proberen te achterhalen als te vertrouwen instanties niet meer te vertrouwen blijken. De oorspronkelijke bron van informatie niet of nauwelijks te achterhalen lijkt. Dat is ‘verdacht’ ingewikkeld.

Feiten, fictie en gevoel

Niet bepaald een gemakkelijk aspect is dat feiten en fictie een warboel worden. Mij geeft dat inhoudelijk een heel ongemakkelijk gevoel. Maar ook een ongemakkelijk gevoel over ‘waar’ en ‘waarheid’ in het algemeen. Van redelijk wat informatie kan ik niet meer achterhalen of het dicht bij waarheid ligt of er juist ver vanaf. En in de tijd waarin wij leven geeft mij dat, in relatie tot de huidige situatie in ons land en de wereld, een heel ongemakkelijk en verdrietig gevoel. In plaats van in ‘waarheid’ moet ik heel vaak ook uitzoeken wie belang heeft bij de niet-waarheid. Mijzelf rekenschap geven van de ‘agenda’ van de bron van informatie, om zo een beeld proberen te krijgen of de geboden informatie bij ‘waarheid’ zou kunnen horen. Hoe jammerlijk is dat toch!

Vertrouwen, respect, integriteit

Het lijkt voor mij inmiddels dat het echt helemaal niet meer op de inhoud van informatie gaat. Wat mij betreft is de eerste stap die we met elkaar weer zouden kunnen zetten, ter verbetering, om het te hebben over vertrouwen, respect en integriteit. Dit gaat over de relatie met ons zelf en onze omgeving. Hieraan werken levert, vanuit mijn perspectief, voor iedereen een beter gevoel.

Ter afsluiting van dit blog bericht

Mensen die mij kennen weten dat ik analytisch en kritisch ben. Ik ben geen ‘wappie’ en geen ‘complottheoriedenker’. Wat ik op zichzelf al als uiterst denigrerende benamingen beschouw. Deze woorden passen bij ‘mensen onder sociale druk buiten spel zetten’.
Dus ter verbetering van mijzelf heb ik  besloten om mijzelf te beschouwen als ‘pandemie-ontkenner’. Niet als ontkenner van covid. Niet als ontkenner van de ‘long-covid’ slachtoffers. Maar wel als ontkenner van pandemie. Dit is mijn protest tegen het angst aanjagen, het muilkorven, het opsluiten, het sluiten van organisaties, het weigeren om cijfers en berekeningsmodellen openbaar te maken, het liegen met statistieken, het volksvertegenwoordiging spelen en dan tegen opheffing van avondklok, lockdown en openbaar maken van berekeningsmodellen stemmen ….
Pandemie-ontkenner zijn geeft mij waarlijk een bevrijd gevoel. Ik draag bij aan mijn geestelijk en lichamelijk welzijn met deze ‘classificatie’. En ik ben vriendelijk voor mijzelf. 😀 Wie doet er mee?