Categorie: okkofoto’s blog

Geplaatst op

Eenzaamheid

Allemaal via de smartphone met elkaar in verbinding … en dat is eenzaamheid. Dat is niet verbonden zijn. Elkaar even kunnen aanraken, de nuances in de taal en lichamelijke uitdrukking, dat mis je allemaal. En juist die dingen maken dat we ons verbonden voelen, dat we een connectie hebben, dat we niet eenzaam zijn, dat we gezien worden, dat we erbij horen, dat we ertoe doen, dat we iets doen wat er toe doet.

Deze twaalf foto-tjes van mensen en hun smartphone maakte ik in een halfuurtje rondlopend in een stadje op het platteland. En niet eens allemaal jonge mensen die gekluisterd zitten aan hun apparaat!

Als je niet dicht bij elkaar kan zijn, kun je ook even bellen. En tegelijkertijd is het allerbeste om elkaar IRL (in real life) te treffen, te verbinden, te knuffelen, te lachen, te praten, te delen.
Doen jullie mee met mijn oproep?
Verbeter de wereld, begin bij jezelf!  Dat zet ons in onze kracht. Dat maakt ons onafhankelijk van de grote en boze buitenwereld.

Geplaatst op

kritisch is niet tegen

Kritisch zijn wil helemaal niet zeggen dat je ergens tegen bent!

Als geen ander, en iedereen die mij een klein beetje kent weet dat, ben ik een groot belangstellende en gebruik van technologie. Van het volgen van ontwikkelingen op het gebied van teleportatie (ja, dat gebeurt écht!), de ontwikkeling van AI en VR, tot de technologie om in verbinding te kunnen zijn met elkaar.
Toch betekent dat niet dat ik niet kritisch ben op technologische ontwikkelingen. In ieder geval om 2 redenen:
1. ethische overwegingen
2. praktisch nut overwegingen

De impact van technologie is verstrekkend. Dat merken wij allemaal. Alleen de ene iets bewuster dan de andere. Kijk maar eens naar de COVID lockdowns en lesgeven op afstand. Of van fax en telefoon thuis via mobiele telefoon naar smartphone. Op de laatste kunnen we inmiddels bijna alles doen.
Het feit dat het kan wil volgens mij nog helemaal niet zeggen dat het nut. Ja, ik kan met een afstandsbediening mijn autoradio bedienen via een App op mijn smartphone. Ik kan ook gewoon het volume harder en zachter zetten met een fysieke draaiknop op mijn autoradio. In deze context heeft voor mij het kunnen geen nut … en is nog onveiliger ook (voor zowel mijzelf als mijn mede-weggebruikers).

Zo langzamerhand zijn we zover vergroeid met technologie dat we er vaak niet eens meer over nadenken. En dat voelt voor mij als niet bewust leven, en daardoor niet bewust bezig zijn met  welzijn van mijzelf en de mensen in mijn omgeving. En daardoor ook ruimte verliezen, bijvoorbeeld om gewoon een blij ei te zijn.

Beste familie, vrienden, kennissen, collega’s, en ieder ander mens op deze aardkloot, ik maak jullie deelgenoot van een experiment!
Vanaf nu, tot 1 augustus 2022, ga ik proberen om van mijn iPhone terug te schakelen naar mijn ‘fameuze’, nog steeds prima werkende, Nokia 8910i. Dus ik kan bellen, SMS-en, en handsfree bellen in de auto. En ik doe weer een week met mijn opgeladen batterij.
Dus even geen agenda’s en mails op de telefoon, geen camera, geen navigatie, geen social media, geen What’s App en Signal, geen … teveel om op te noemen.
Dat heb ik allemaal wel, maar even niet op mijn telefoon. Kritisch is niet tegen.

Wat hoop ik te gaan ervaren?
Hoe mooi zou het zijn om in plaats van te typen, je gewoon ff belt met elkaar? Of gewoon bij elkaar binnen stappen voor een bak koffie en ouwehoeren? Of in plaats van op een scherm te kijken een boek te lezen of de auto in de was zetten? Of … gewoon rust?

Uiteraard hou ik jullie op de hoogte van mijn bevindingen, maar laten we blijven verbinden. Als het niet past om elkaar fysiek te zien, door te bellen en te SMS-en.

Het is natuurlijk ook een idee als jullie dit ook proberen en ook je bevindingen delen!

terug naar verder

Geplaatst op

als de luiken en de deuren voor je gesloten worden

Als de luiken en de deuren voor je gesloten worden? Als je bestaanszekeheid en de voldoening in je leven worden weggenomen, zonder dat je daar enige invloed op hebt? Hoe zou jij dan reageren?

Persoonlijk kan ik mij er geen voorstelling van maken, want het overkomt mij (nog) niet. Toch, met enige compassie, kan ik mij voorstellen dat het tot een overweldigend gevoel van uitzichtloosheid en machteloosheid leidt. En die gevoelens kunnen volgens mij leiden tot natuurlijke reacties. Vechten of vluchten. Demonstreren of suicide, als ik het gepolariseerd stel.

Het is toch niet te begrijpen dat wij in Nederland een regering eerst toestaan om mensen hun leven kapot te maken in de toeslagenaffaire. Ze daarom naar huis gestuurd worden en als een mirakel weer terug op de plek zitten. Om dan vervolgens wederom een hele groep mensen in de samenleving, in dit geval de boeren en iedereen daarom heen,  hun leven kapot te maken! Waarom staan we dit toe? Hoelang nog?

Het bedreigend vinden als de mensen in je straat staan, waarvan je alle luiken en deuren van hun leven sluit. Ik vind dat niet bedreigend, maar logisch.
Doe eens menselijk, alsjeblieft?

 

Geplaatst op

Het licht willen zien

Hoop willen blijven houden is een andere manier om te zeggen dat ik het licht  wil zien. Zoals je kunt zien in het beeld wat ik gemaakt heb, ervaar ik dat als steeds ingewikkelder.
Ik wil het licht blijven zien, hoop houden, de liefde blijven voelen en erin blijven geloven. Tegelijkertijd ervaar ik dit als steeds ingewikkelder, moeilijker, welhaast onmogelijk.
Waar ik tegenaan loop, en wat forse impact heeft op mijn vermogen om het licht te blijven zien, is:

  • dat het ‘standaard’ lijkt om te liegen,
  • dat denkbeelden nog slechts lijken te bestaan uit zwart of wit, nul of één, voor of tegen,
  • dat angst ‘kennelijk’ de beste raadgever is geworden,
  • dat kritisch denken niet getolereerd wordt en als ’tegen’ wordt beschouwd.

Lezers van dit blog vroegen mij om mij duidelijker uit te spreken. Maar met alle respect, ik weet écht niet eens waar ik moet beginnen.

Tegen de kabinet- en tweede kamerleden, politici? Hun taalgebruik terwijl ze hun functie uitoefenen. De leugens en daar geen verantwoordelijkheid voor nemen. Het zaaien van angst en het totaal onnodige handhaven en continu verlengen van de noodwet. Of het ongebreidelde fulmineren van niet-democratisch gedachtegoed. Het niet toegeven en herstellen van fouten (nog steeds kinderen die onterecht bij hun ouders weg zijn door de toeslagenaffaire, wat maar 1 voorbeeld is. Niet voor burgers in de digitale wereld opkomen en beschermen. Sterker nog, het nog meer controleren en sturen van burgers. Censuur toepassen (wat in de geschiedenis elke keer weer bekend staat als een eerste teken van dictatuur). Kritisch denken ten sterkste veroordelen, zodat tweespalt in de samenleving nog groter kan groeien ( uitspraak van een politicus: ‘geen tolerantie voor niet gevaccineerden’).

Maar ja, hier blijft het niet bij. Waar zou ik mij dan tegen uit moeten spreken, de Europese Commissie en de politici en functionarissen ervan? Omdat ze onze vrijheid wegnemen door het digitale paspoort wat per 1 juli doorgevoerd moet worden, zodat elke niet-gevaccineerde alleen nog maar in eigen land kan blijven (dat is toch óók vrijheidsberoving?). Omdat ze de zorgplicht en -verantwoordelijkheid willens en weten uit handen geven aan een niet democratische functionerende NGO (WHO). Of omdat ze op geen enkele wijze het eigenaarschap van data regelen, maar zich slechts laten sturen door ‘big tech’. Vanwege de onthutsende werkelijkheid dat ze medische experimenten toelaten op mensen?

En dan hebben we natuurlijk nog:

  • oorlogen,
  • prijzen van levensonderhoud en benodigdheden die enorm stijgen,
  • geforceerde accijnzen op brandstof en sigaretten,
  • de energietransitie,
  • het zogenaamde ‘gezond eten beleid’ (is het Unilever al verboden om overal suikers aan toe te voegen!),
  • het uit huis zetten van burgers en het confisqueren van eigendom,
  • het heimelijk voorbereiden van de invoer van basisinkomen en social credit score (je kritisch uitgelaten over het kabinet, dan mag je niet de supermarkt in),
  • het nog steeds verminderen van IC bedden,
  • het willens en wetens blijven vasthouden aan het principe van marktwerking,
  • het in commerciële handen leggen van infrastructuren die onlosmakelijk verbonden zijn met het functioneren van de samenleving,
  • het plan om pensioenfondsen te laten investeren in de versnelde modernisering van de krijgsmacht,
  • het helemaal geen actie nemen tegen de enorm groeiende tegenstellingen (rijk en arm, kleiner wordende middengroep),
  • de democratie niet moderniseren terwijl dat hard nodig is om de fouten eruit te halen en om de wereldwijde problemen (de 100 rijkste mensen op de wereld bezitten 50% van alles) aan te pakken.

Of zou ik mij moeten uitspreken veel dichter bij huis, danwel werk. De collega die alle niet gevaccineerden percipieert als ‘antivaxxers’! Hoezo ‘narrow minded’. Je kan toch heel goed geen antivaxxer zijn en toch bewust niet gevaccineerd willen worden omdat je niet zo bent van de experimentele vaccins die aan je DNA sleutelen? Of tegen vrienden en familie die niet meer willen knuffelen? Of mensen in mijn omgeving die zich laten testen om op vakantie te kunnen en ondertussen impliciet de regelingen accepteren en onderschrijven. Of … ik weet écht niet waar ik beginnen moet om het licht te willen zien.

Nee, ik weet echt niet meer tegen wie of wat ik mij uit moet spreken.
Ja, ik weet wél dat hier mijn antidepressivum niet tegen opgewassen is.
Misschien, is het wel de bedoeling dat ik het licht niet meer zie, de hoop verlies, en zelf mijn bijdrage lever aan een kleinere wereldbevolking.

Dan hoor ik mensen tegen mij zeggen: ‘het gaat nu eerst slechter, maar daarna gaat het weer beter’. Hoe dan? Omdat sommigen hun geloof gevestigd hebben op de terugkeer van Jezus op aarde? Of omdat ze spiritueel bevlogen zijn?

Sorry mensen, maar ik zie het helaas niet. Ik kan het licht wel willen zien, maar het lukt nauwelijks meer.
Wat is vrijheid en onafhankelijkheid in de context van onze op economie gebaseerde samenlevingen?
Waar is plek voor het individu om gezien en gerespecteerd te worden, ruimte te krijgen?

Geplaatst op

uiteindelijk ga je alleen dood

Ja, je leest het goed! Niet zwartgallig maar de constatering van een feit. Uiteindelijk ga je alleen dood.

De vraag is natuurlijk wat je wilt voordat je dood gaat. Alleen of samen? Op jezelf als individu gericht, of bovenal ook deel willen uitmaken van groepen mensen?
Al jaren, of misschien altijd al wel, is er sprake van verwijdering tussen mensen en de ‘constatering’ dat mensen individualistischer georiënteerd zijn. Of dat daadwerkelijk zo is, en zo ja, in welke nuances, daar heb ik nogal vraagtekens bij. Daarover in een latere blogpost meer.
De kern van mijn blogpost ‘hier en nu’ is van ‘hier en nu’. Wat is het ons waard, samen of alleen? Het lijkt sinds de zogeheten pandemie en lockdowns en al dan niet vaccineren/boosteren en de 2G samenleving en testen en QR-codes een relevante vraag. Tweedeling in de samenleving is een feit, je bent wel of niet gevaccineerd. Met alle gevolgen van dien. Je hebt wel of geen toegang. Mijn vraag gaat niet over vaccineren of over covid, met alles wat daarbij hoort, als zodanig. Mijn vraag stel ik naar aanleiding van wat ik om mij heen zie gebeuren en wat mij daarin raakt.

Vrienden die niet meer met elkaar in contact zijn. Families die uit elkaar gedreven zijn. Collega’s die niet meer met elkaar praten. Ouders en kinderen die elkaar niet kunnen horen. Mensen die hun lach verborgen houden achter mondmaskers. En nog veel meer van dezelfde strekking. Het maakt echt niets uit of je trouw de instructies van overheidswege opvolgt, of juist daar tegen in verzet komt. Het komt op hetzelfde neer. Verwijdering van elkaar. Soms hard en compassieloos.
Mijn gevoel zegt ‘censuur is het eerste teken van tirannie’. Geldt dan niet hetzelfde voor onderwerpen niet meer kunnen bespreken met de mensen die er toe doen in je bestaan?
Zelf denk ik dan, of ik mij wel of niet laat vaccineren, meega of niet in de testsamenleving, als ik dood ga ben ik alleen. Maar heb ik het er voor over om de tijd voor mijn dood niet in contact te zijn (mentaal en fysiek) met de mensen die mij dierbaar zijn?

Dat is al geen gemakkelijke vraag, maar wat dacht je van deze overdenking? Voor deze zogeheten pandemie was het, niet wenselijk maar wel, van-het-leven, dat er naast mooie dingen ook ongelukken gebeurden, mensen ziek werden, daaraan overleden of gehandicapt waren. Ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hoort bij het leven. En wat beleef ik dan nu. Er mag niets meer mis gaan! Mensen mogen niet meer ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hebben.
Zo komt het op mij over. Ik zit ook niet op allerlei ellende te wachten, maar het is wel van-het-leven. Dus ook hier de vraag, heb ik het er voor over om mijn tijd van leven door te brengen als een kind die zijn zin niet krijgt? Alleen en verwijderd?

Maar wat denk je dan van deze constatering?
Versterkt door de zogeheten pandemie lijken we niet meer goed in staat om naar elkaar te luisteren en elkaar te horen. Interactie, communicatie, lijkt er vooral op gericht om de ander te overtuigen, ongeacht de perceptie van de ander. Vanuit mijn beleving betekent dit dat we alleen zijn en niet met elkaar in contact. En dit dan ook nog vaak vanuit angst, of zorg voor de ander.
En eerlijk is eerlijk, of het nou gaat om de gevaccineerden, of om de ongevaccineerden, het gaat in alle gevolgen op. Alleen of samen? In contact met elkaar of op eieren lopend langs elkaar heen leven?

En dan nog dit. Ik zie veel mensen zich op allerlei groteske manieren zich druk maken. En tegelijkertijd zie ik veel mensen op allerlei manieren de plank, mijn mening, mis slaan. Ja, het is kak dat de wereld verbeteren begint bij je zelf.  Niet alleen kak, maar een ingewikkelde opgave. Maar of je nou grotesk doet als politicus, of als ‘wappie’, of als ‘maakt-niet-uit’, het blijft grotesk en we verwijderen en zijn niet in contact met elkaar. Niet in contact met geliefden, familie, vrienden, kennissen, collega’s. Het begint gewoon bij je thuis. Leren horen en luisteren, in gesprek blijven met elkaar (hoe moeilijk en emotioneel dat ook kan zijn).
Alleen met ‘gelijkgestemden’ in contact zijn en blijven draagt ook bij aan verwijdering. Dat alleen al is voor mij voldoende reden om te blijven proberen echt te luisteren, te vragen en te praten met mensen.
En écht, het helpt niet om het uit de weg proberen te gaan. Het vreet zich gewoonweg naar binnen. Daar worden we allemaal ziek van op een veel grotere en intensere wijze dan welke pandemie dan ook!

Ik weet niet de oplossingen op veel vragen die ik heb. Inmiddels ben ik er wel achter dat ik, voordat ik dood ga (wanneer dat ook maar gaat zijn), ik het leven liever met andere mensen samen geleefd heb, dan alleen.
Nu nog hopen dat zoveel mogelijk mensen er ook zo over denken.

Geplaatst op

de illusie van controle

Maakbaarheid
In de tijd dat ik opgroeide was de tijdgeest doordrongen van ‘maakbaarheid’. Alles was ‘maakbaar’. De samenleving, jijzelf, je leven, je verdiensten, … en nog veel meer.
Na behoorlijk wat jaren, ervaring, opleiding, leven, kom ik tot de bevinding dat dit een werkbaar concept is. Een instrument als je bepaalde doelen wilt behalen of resultaten wilt bereiken. Jezelf in beweging wilt zetten. Tegelijkertijd ben ik er inmiddels wel van overtuigd dat dit op zichzelf niet waar is. Weet dat je doelen en instrumenten die je bereikt om die te bereiken niet de werkelijkheid zijn. Zoals ze in NLP zeggen ‘de kaart is niet het gebied’.
Natuurlijk, ik sta niet langs de zijlijn van mijn eigen leven en draag echt voor mijn eigen denken en doen verantwoordelijkheid. En dat kan ik beïnvloeden in zekere mate. Toch passeert er in het leven heel erg veel, waar ik wel mee te maken heb, maar wat ik niet kan beïnvloeden.

Controle en control
Mijns insziens zijn termen als sturen, besturen, in control zijn, en synoniemen daarvan, een farce. Dat het mensen helpt om zich minder onzeker en machteloos te voelen, als ze deze termen gebruiken. Of bij managers, leidinggevenden, leiders, politici, het idee laten landen dat ze iets bereiken en   bewerkstelligen. Tja, dat voert de boventoon.
Tegen al die mensen zou ik willen zeggen, kijk eens kritisch! Controle is een illusie. De energie die ermee gemoeid is om dat idee in stand te houden zou ook gebruikt kunnen worden om verantwoordelijkheid voor jezelf te nemen, om je kracht uit liefde en compassie te halen. Dat is al geen gemakkelijke opgave.
Dat controle een illusie is weten we eigenlijk al lang. Immers, John Lennon zong al ‘life is what happens while you’re making other plans‘!

Geplaatst op

Waarde en waarheid

Waarde en waarheid

Intrigerende titel van een blogbericht, al zeg ik het zelf 😉
Oh ja, ik schijn er tegenwoordig ook bij te moeten zeggen dat dit een ‘long read’ is. Zelf denk ik bij een ‘long read’ aan een boek van Harari.

Maar terug naar ‘waarde en waarheid’. Met 55 jaar heb ik genoeg bloopers gemaakt om te weten dat ik in elk geval niet de waarheid in pacht heb. Sterker nog, voor mijzelf begint inmiddels het kwartje te vallen dat er niet zoiets bestaat als waarheid. Waarde daarentegen, is dat dan een heel ander verhaal?  Welke waarde dan? Geld, status, morele waarde? Oops, ook hierin vind ik geen waarheid. Of zijn waarden en waarheid minder goed te bepalen door een gebrek aan informatie? Zelfs na bijna 30 jaar professioneel werkzaam te zijn in de informatie business, ontstaat bij mij een gevoel van ongerustheid. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel informatie tot mijn beschikking gehad. En nog nooit eerder had ik zoveel kennis en ervaring in mijn rugzak. Toch kom ik eerder verder van een ‘de waarheid’ dan er dichterbij. Met ‘waarde’ is het niet veel anders. Materiële waarden zijn het voor mij in ieder geval niet. Status ook al geruime tijd niet meer. Universele waarden dan? De universele verklaring van de rechten van de mens en de grondwet, dat was wat het voor mij was. Nu herken ik het nog wel als van groot belang. Maar voor mijn gevoel is er gaandeweg een kleiner wordend deel van de mensheid wat dezelfde gevoelens koestert. Wat is er überhaupt nog universeel? Vanuit mijn perspectief is dat wat nog universeel is, naast ‘het virus’, meer te vinden op het terrein van polarisatie, radicalisatie, liegen, en daaruit voortvloeiende ontwikkelingen.

Onzekerheid en angst

Vanaf oktober 2020 ben ik niet meer te vinden op social media. Lang heb ik gedacht dat ik hier afscheid van nam om niet bij te dragen aan polarisatie en radicalisatie. En om niet bij te dragen aan het versterken van de macht van Big Tech en de informatie die ze verzamelen en gebruiken.
Inmiddels ben ik tot het inzicht gekomen dat het meer is dan dat. Ik begrijp beter van mijzelf, en wellicht geldt dit ook voor anderen, dat zwart-wit denken en polarisatie voortkomt uit een ultieme poging om onzekerheid te reduceren. En ik begrijp beter, ook dit geldt wellicht ook voor anderen, dat ik eigenlijk helemaal niet opgewassen ben tegen het omgaan met de harde uitgangspunten, de meedogenloze kritiek, op social media en in het leven in z’n algemeenheid. Het raakt mij, ik word er geëmotioneerd van en onzeker. En dat, lieve lezers, helpt mij helemaal niet. Niet in mijn welzijn en geluk. Niet in mijn uiterst bescheiden bijdrage aan het welzijn en geluk van mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden. En dat is waarom ik met social media (ook met televisie kijken overigens en kranten lezen en radio luisteren) gestopt ben. Immers, als ik beter voor mijzelf zorg, kan ik beter er ook voor mijn dierbaren zijn.

Gatverdekak!

Zal je net zien, dat overkomt mij weer. Probeer ik hard te werken aan mijn levensangsten en uitdagingen, mijn onzekerheid te reduceren, mijn welzijn en geluk met mijzelf en dierbaren te verbeteren … omringt de wereld mij met angst en onzekerheid verhogende shit! Nee, ik kan niets daarvan beïnvloeden, maar ik heb er wel elke dag mee te maken. Het is ongewild mijn leven in gemarcheerd. En ook de onzekerheid en angsten die dit met zich meebrengt, ben ik slecht tegen opgewassen. Het zorgt zelfs voor polarisatie en radicalisatie, of op z’n minst ongemakkelijkheid, met dochter, familie en vrienden. Ieder van ons heeft zijn eigen gevoelens bij wat er zich nu allemaal in onze levens afspeelt, in de samenleving, op deze wereld. Maar door de nadrukkelijke aanwezigheid van angsten, regels, leugens, corruptie, gebrek aan sociale interactie, gebrek aan de mogelijkheden om je vrij te voelen, bepaalt het in meer of mindere mate onze levens. Ik kan en wil niet voor anderen spreken. Slechts voor mijzelf. Ik ben bezorgd en angstig. Ik heb het gevoel dat we afglijden naar een mager bestaan. Dat we op weg zijn naar een samenleven waar we niet meer elkaar opzoeken om zienswijzen en gevoelens met elkaar te delen, maar dat we dat uit de weg gaan. Dus steeds minder verbonden. Daar word ik heel verdrietig van. En het lukt mij, nog, niet om daaromheen te bewegen. Om de brug te slaan, dan wel een brug te bouwen over deze shit heen.

Liefde

Er valt nog veel meer over te zeggen, te delen, uit te leggen, te analyseren, (in komende blogberichten wellicht) … maar voor nu is de cruciale vraag voor mijzelf: “Welke zetten kan ik doen ter verbetering?”. En eerlijk gezegd, naar waarde of waarheid, ik weet het niet goed. Waar zit die grens tussen ‘circle of influence’ en ‘circle of concern’? En waar vind ik de legitimatie om mij te richten op mijzelf en mijn dierbaren, of dat ik mij moet richten op wat zich afspeelt in mijn omgeving, de samenleving, de wereld? Waar zit de balans daartussen? En heeft het zin?
De antwoorden op die vragen heb ik zeker nog niet. Wel voel ik mij sterk bewogen om wel aan te geven, aan mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden en voor een breed publiek, dat ik mij serieus angstig en bezorgd voel. Dat de beperkingen van vrijheden, in het groot en het klein, de subjectieve waarheden en de diversiteit aan waarden mij ontzettend onzeker maken.
Wat zou het schelen als bijvoorbeeld volksvertegenwoordigers zo volwassen en professioneel en mens zouden kunnen zijn dat zij zeggen “ik heb respect voor de mensen die ik vertegenwoordig uit mijn samenleving, en we hebben nog behoorlijk wat dialoog te gaan voordat we elkaar goed verstaan en begrijpen en rekening met elkaar kunnen houden in de compromissen die met elkaar willen en kunnen maken”.
Nou ja, laat dat dan mijn eerste zet zijn, om zonder vooringenomenheid, zonder waarde-oordeel, met de mensen die ik tegenkom en opzoek, te komen tot deze verbintenissen en dialogen.
En ik neem graag de keuze van Martin Luther King ter harte om te blijven bij liefde <3 , want vijandigheid en haat kost mij te veel.

Geplaatst op

Waar, bijdrage, vriendelijk … hoe dan?

Waar, bijdrage, vriendelijk … hoe dan?

In veel van mijn blog berichten heb ik mijzelf, en iedereen die deze berichten leest, aangeraden om te communiceren met inachtneming van de 3 volgende uitgangspunten: is het waar, draagt het bij, en is het vriendelijk. Romantisch en idealistisch en naïef als ik ben, wil ik mijzelf daaraan blijven toetsen. Ook al ben ik de eerste om toe te geven dat dat zeker niet altijd lukt. Excuus daarvoor. Zeker in het afgelopen jaar, met de situatie waar we in onze samenleving mee te maken hebben, valt het mij zwaar. Er zijn momenten dat mij de gedachte door het hoofd schiet: “En wanneer beginnen anderen daar nou ook eens mee?”.

De wereld verbeteren

Van huis uit groeide ik op met onder andere de gevleugelde uitspraak: “Verbeter de wereld, begin bij jezelf!”. Natuurlijk, logisch, ik snap heel goed dat dat precies is waar ik écht invloed op heb én verantwoordelijkheid voor draag. Overigens, als puber en adolescent begreep ik van deze uitspraak nauwelijks iets 🙂
En toch hoop ik dat iedereen mee gaat doen. Want bijv. alleen al dat eerste uitgangspunt ‘is iets waar’, is duidelijk heel erg moeilijk en ingewikkeld. Liegen, en ook nog eens bewust liegen, of jokken zoals mijn moeder dat vroeger noemde, lijkt eerder de tendens dan waarheid uitdragen. En het is ook moeilijker dan ooit om waarheid te bepalen. Duidelijkheid krijgen over of iets waar is in deze wereld waar ‘how to lie with statistics’ en ‘fake news’ heel regelmatig in het nieuws komt.  Zelfs als zijnde waar! Waarheid proberen te achterhalen als te vertrouwen instanties niet meer te vertrouwen blijken. De oorspronkelijke bron van informatie niet of nauwelijks te achterhalen lijkt. Dat is ‘verdacht’ ingewikkeld.

Feiten, fictie en gevoel

Niet bepaald een gemakkelijk aspect is dat feiten en fictie een warboel worden. Mij geeft dat inhoudelijk een heel ongemakkelijk gevoel. Maar ook een ongemakkelijk gevoel over ‘waar’ en ‘waarheid’ in het algemeen. Van redelijk wat informatie kan ik niet meer achterhalen of het dicht bij waarheid ligt of er juist ver vanaf. En in de tijd waarin wij leven geeft mij dat, in relatie tot de huidige situatie in ons land en de wereld, een heel ongemakkelijk en verdrietig gevoel. In plaats van in ‘waarheid’ moet ik heel vaak ook uitzoeken wie belang heeft bij de niet-waarheid. Mijzelf rekenschap geven van de ‘agenda’ van de bron van informatie, om zo een beeld proberen te krijgen of de geboden informatie bij ‘waarheid’ zou kunnen horen. Hoe jammerlijk is dat toch!

Vertrouwen, respect, integriteit

Het lijkt voor mij inmiddels dat het echt helemaal niet meer op de inhoud van informatie gaat. Wat mij betreft is de eerste stap die we met elkaar weer zouden kunnen zetten, ter verbetering, om het te hebben over vertrouwen, respect en integriteit. Dit gaat over de relatie met ons zelf en onze omgeving. Hieraan werken levert, vanuit mijn perspectief, voor iedereen een beter gevoel.

Ter afsluiting van dit blog bericht

Mensen die mij kennen weten dat ik analytisch en kritisch ben. Ik ben geen ‘wappie’ en geen ‘complottheoriedenker’. Wat ik op zichzelf al als uiterst denigrerende benamingen beschouw. Deze woorden passen bij ‘mensen onder sociale druk buiten spel zetten’.
Dus ter verbetering van mijzelf heb ik  besloten om mijzelf te beschouwen als ‘pandemie-ontkenner’. Niet als ontkenner van covid. Niet als ontkenner van de ‘long-covid’ slachtoffers. Maar wel als ontkenner van pandemie. Dit is mijn protest tegen het angst aanjagen, het muilkorven, het opsluiten, het sluiten van organisaties, het weigeren om cijfers en berekeningsmodellen openbaar te maken, het liegen met statistieken, het volksvertegenwoordiging spelen en dan tegen opheffing van avondklok, lockdown en openbaar maken van berekeningsmodellen stemmen ….
Pandemie-ontkenner zijn geeft mij waarlijk een bevrijd gevoel. Ik draag bij aan mijn geestelijk en lichamelijk welzijn met deze ‘classificatie’. En ik ben vriendelijk voor mijzelf. 😀 Wie doet er mee?

Geplaatst op

Lachen en knuffels maken de wereld beter

Je ziet niemand meer lachen.
De gehele wereldbevolking is, vanuit mijn perspectief, iets heel erg belangrijks ontnomen!
Of de gehele wereldbevolking heeft zich, vanuit mijn perspectiefs, iets heel ergs belangrijks laten ontnemen?

Van geen enkele wereldleider, regering, politicus of adviserende organisaties lees ik, dat ze zich bewust zijn van hun keuzes en adviezen. Daar waar het gaat om het elimineren van lachen en knuffels uit de samenleving.
Ook zie ik geen onderzoeken naar de effecten daarvan.

Maar dat is wel wat er gebeurd is door de wereldwijde invoering van mondkapjes en het 1,5 meter afstand beleid.

Ik stel een wereldwijd gebod op lachen en knuffels voor. Vraag mij niet waarom, maar ik ben ervan overtuigd dat de wereld daarvan beter wordt!

Geplaatst op

okkofoto’s gambiet

okkofoto’s gambiet

Rare titel, hé? Okkofoto’s gambiet! In gewoon Nederlands kan gambiet gebruikt worden als synoniem voor een openingsopmerking. Mediagigolo die ik ben lift ik mee op de hype rondom de Netflix miniserie ‘The Queen’s Gambit’. En het past ook goed.  Een openingsopmerking op 2 januari van een nieuw jaar.

2020

Terugkijkend op 2020, en met name het eerste okkofotoblog bericht, ben ik blij met de reacties die ik rechtstreeks of indirect gekregen heb. Dank daarvoor! Omdat ik ervoor gekozen heb om ‘social media’ niet meer te gebruiken is deze website en de hier aanwezige blogs mijn manier om te delen. Natuurlijk doe ik dat het allerliefst in een direct en persoonlijk contact, maar dat gaat helaas niet altijd.

2021

Vooruitkijkend naar 2021 wil ik mij graag toeleggen op waar ik invloed op heb. Waar ik de mogelijkheden kan hebben om verandering en verbetering te bewerkstelligen. Hopelijk om daarmee anderen aan te steken. Dat is behoorlijk egoïstisch. Want, als anderen ook mee gaan doen draagt dat bij aan een fijnere wereld, maar ook aan mijn gevoel van geluk en welzijn. Daarnaast denk ik dat als we dat écht allemaal zouden doen, romanticus en idealist als ik ben, de wereld als geheel fijner, mooier en beter wordt.

Ben ik er zelf nou zo ontzettend goed in om dit voornemen en streven invulling te geven? Mmmm, ik ervaar het als niet zo goed. Tegelijkertijd wil ik er in geloven. Net zoals ik wil geloven in liefde, in kansen, in positiviteit, in mogelijkheden om een betere versie van mijzelf te kunnen zijn. Als mens, en als fotograaf. Over dat laatste ‘als fotograaf‘ ga ik zeker berichten. Bericht over de zetten die op het schaakbord van 2021 door mij gezet worden.

Persoonlijk en praktisch

In het vorige blogbericht had ik het over 3 criteria waarlangs je  je woorden, maar ook je gedachten, kunt houden:
1. is het waar,
2. draagt het bij,
3. is het vriendelijk.

Praktisch gesproken ga ik dat doen door:
ad.1. als ik geen zekerheid heb over óf iets waar of juist is dan heb ik door te vragen. Of ik kies ervoor om het niet als waar of juist te beleven (je kunt niet alles onderzoeken of te weten komen).
ad.2. als ik inzichten heb verworven via doorvragen of zo ver mogelijk onderzoeken, dan nog is er nog steeds geen enkele reden voor mij om er een oordeel over te hebben. Dus dat laat ik zoveel mogelijk achterwege (óók mentaal).
ad.3. als ik communiceer (verbaal of in fotografie), dan kies ik voor de halfvolle fles, de mooie kant van iets of iemand, de zachtheid, de eigenheid, …

Met deze 3 praktische invullingen open ik voor mijzelf het schaakspel 2021.
Hoe openen jullie? Of lift je mee?