Eenzaamheid

Allemaal via de smartphone met elkaar in verbinding … en dat is eenzaamheid. Dat is niet verbonden zijn. Elkaar even kunnen aanraken, de nuances in de taal en lichamelijke uitdrukking, dat mis je allemaal. En juist die dingen maken dat we ons verbonden voelen, dat we een connectie hebben, dat we niet eenzaam zijn, dat we gezien worden, dat we erbij horen, dat we ertoe doen, dat we iets doen wat er toe doet.

Deze twaalf foto-tjes van mensen en hun smartphone maakte ik in een halfuurtje rondlopend in een stadje op het platteland. En niet eens allemaal jonge mensen die gekluisterd zitten aan hun apparaat!

Als je niet dicht bij elkaar kan zijn, kun je ook even bellen. En tegelijkertijd is het allerbeste om elkaar IRL (in real life) te treffen, te verbinden, te knuffelen, te lachen, te praten, te delen.
Doen jullie mee met mijn oproep?
Verbeter de wereld, begin bij jezelf!  Dat zet ons in onze kracht. Dat maakt ons onafhankelijk van de grote en boze buitenwereld.

als de luiken en de deuren voor je gesloten worden

Als de luiken en de deuren voor je gesloten worden? Als je bestaanszekeheid en de voldoening in je leven worden weggenomen, zonder dat je daar enige invloed op hebt? Hoe zou jij dan reageren?

Persoonlijk kan ik mij er geen voorstelling van maken, want het overkomt mij (nog) niet. Toch, met enige compassie, kan ik mij voorstellen dat het tot een overweldigend gevoel van uitzichtloosheid en machteloosheid leidt. En die gevoelens kunnen volgens mij leiden tot natuurlijke reacties. Vechten of vluchten. Demonstreren of suicide, als ik het gepolariseerd stel.

Het is toch niet te begrijpen dat wij in Nederland een regering eerst toestaan om mensen hun leven kapot te maken in de toeslagenaffaire. Ze daarom naar huis gestuurd worden en als een mirakel weer terug op de plek zitten. Om dan vervolgens wederom een hele groep mensen in de samenleving, in dit geval de boeren en iedereen daarom heen,  hun leven kapot te maken! Waarom staan we dit toe? Hoelang nog?

Het bedreigend vinden als de mensen in je straat staan, waarvan je alle luiken en deuren van hun leven sluit. Ik vind dat niet bedreigend, maar logisch.
Doe eens menselijk, alsjeblieft?

 

Het licht willen zien

Hoop willen blijven houden is een andere manier om te zeggen dat ik het licht  wil zien. Zoals je kunt zien in het beeld wat ik gemaakt heb, ervaar ik dat als steeds ingewikkelder.
Ik wil het licht blijven zien, hoop houden, de liefde blijven voelen en erin blijven geloven. Tegelijkertijd ervaar ik dit als steeds ingewikkelder, moeilijker, welhaast onmogelijk.
Waar ik tegenaan loop, en wat forse impact heeft op mijn vermogen om het licht te blijven zien, is:

  • dat het ‘standaard’ lijkt om te liegen,
  • dat denkbeelden nog slechts lijken te bestaan uit zwart of wit, nul of één, voor of tegen,
  • dat angst ‘kennelijk’ de beste raadgever is geworden,
  • dat kritisch denken niet getolereerd wordt en als ’tegen’ wordt beschouwd.

Lezers van dit blog vroegen mij om mij duidelijker uit te spreken. Maar met alle respect, ik weet écht niet eens waar ik moet beginnen.

Tegen de kabinet- en tweede kamerleden, politici? Hun taalgebruik terwijl ze hun functie uitoefenen. De leugens en daar geen verantwoordelijkheid voor nemen. Het zaaien van angst en het totaal onnodige handhaven en continu verlengen van de noodwet. Of het ongebreidelde fulmineren van niet-democratisch gedachtegoed. Het niet toegeven en herstellen van fouten (nog steeds kinderen die onterecht bij hun ouders weg zijn door de toeslagenaffaire, wat maar 1 voorbeeld is. Niet voor burgers in de digitale wereld opkomen en beschermen. Sterker nog, het nog meer controleren en sturen van burgers. Censuur toepassen (wat in de geschiedenis elke keer weer bekend staat als een eerste teken van dictatuur). Kritisch denken ten sterkste veroordelen, zodat tweespalt in de samenleving nog groter kan groeien ( uitspraak van een politicus: ‘geen tolerantie voor niet gevaccineerden’).

Maar ja, hier blijft het niet bij. Waar zou ik mij dan tegen uit moeten spreken, de Europese Commissie en de politici en functionarissen ervan? Omdat ze onze vrijheid wegnemen door het digitale paspoort wat per 1 juli doorgevoerd moet worden, zodat elke niet-gevaccineerde alleen nog maar in eigen land kan blijven (dat is toch óók vrijheidsberoving?). Omdat ze de zorgplicht en -verantwoordelijkheid willens en weten uit handen geven aan een niet democratische functionerende NGO (WHO). Of omdat ze op geen enkele wijze het eigenaarschap van data regelen, maar zich slechts laten sturen door ‘big tech’. Vanwege de onthutsende werkelijkheid dat ze medische experimenten toelaten op mensen?

En dan hebben we natuurlijk nog:

  • oorlogen,
  • prijzen van levensonderhoud en benodigdheden die enorm stijgen,
  • geforceerde accijnzen op brandstof en sigaretten,
  • de energietransitie,
  • het zogenaamde ‘gezond eten beleid’ (is het Unilever al verboden om overal suikers aan toe te voegen!),
  • het uit huis zetten van burgers en het confisqueren van eigendom,
  • het heimelijk voorbereiden van de invoer van basisinkomen en social credit score (je kritisch uitgelaten over het kabinet, dan mag je niet de supermarkt in),
  • het nog steeds verminderen van IC bedden,
  • het willens en wetens blijven vasthouden aan het principe van marktwerking,
  • het in commerciële handen leggen van infrastructuren die onlosmakelijk verbonden zijn met het functioneren van de samenleving,
  • het plan om pensioenfondsen te laten investeren in de versnelde modernisering van de krijgsmacht,
  • het helemaal geen actie nemen tegen de enorm groeiende tegenstellingen (rijk en arm, kleiner wordende middengroep),
  • de democratie niet moderniseren terwijl dat hard nodig is om de fouten eruit te halen en om de wereldwijde problemen (de 100 rijkste mensen op de wereld bezitten 50% van alles) aan te pakken.

Of zou ik mij moeten uitspreken veel dichter bij huis, danwel werk. De collega die alle niet gevaccineerden percipieert als ‘antivaxxers’! Hoezo ‘narrow minded’. Je kan toch heel goed geen antivaxxer zijn en toch bewust niet gevaccineerd willen worden omdat je niet zo bent van de experimentele vaccins die aan je DNA sleutelen? Of tegen vrienden en familie die niet meer willen knuffelen? Of mensen in mijn omgeving die zich laten testen om op vakantie te kunnen en ondertussen impliciet de regelingen accepteren en onderschrijven. Of … ik weet écht niet waar ik beginnen moet om het licht te willen zien.

Nee, ik weet echt niet meer tegen wie of wat ik mij uit moet spreken.
Ja, ik weet wél dat hier mijn antidepressivum niet tegen opgewassen is.
Misschien, is het wel de bedoeling dat ik het licht niet meer zie, de hoop verlies, en zelf mijn bijdrage lever aan een kleinere wereldbevolking.

Dan hoor ik mensen tegen mij zeggen: ‘het gaat nu eerst slechter, maar daarna gaat het weer beter’. Hoe dan? Omdat sommigen hun geloof gevestigd hebben op de terugkeer van Jezus op aarde? Of omdat ze spiritueel bevlogen zijn?

Sorry mensen, maar ik zie het helaas niet. Ik kan het licht wel willen zien, maar het lukt nauwelijks meer.
Wat is vrijheid en onafhankelijkheid in de context van onze op economie gebaseerde samenlevingen?
Waar is plek voor het individu om gezien en gerespecteerd te worden, ruimte te krijgen?

Waarde en waarheid

Waarde en waarheid

Intrigerende titel van een blogbericht, al zeg ik het zelf 😉
Oh ja, ik schijn er tegenwoordig ook bij te moeten zeggen dat dit een ‘long read’ is. Zelf denk ik bij een ‘long read’ aan een boek van Harari.

Maar terug naar ‘waarde en waarheid’. Met 55 jaar heb ik genoeg bloopers gemaakt om te weten dat ik in elk geval niet de waarheid in pacht heb. Sterker nog, voor mijzelf begint inmiddels het kwartje te vallen dat er niet zoiets bestaat als waarheid. Waarde daarentegen, is dat dan een heel ander verhaal?  Welke waarde dan? Geld, status, morele waarde? Oops, ook hierin vind ik geen waarheid. Of zijn waarden en waarheid minder goed te bepalen door een gebrek aan informatie? Zelfs na bijna 30 jaar professioneel werkzaam te zijn in de informatie business, ontstaat bij mij een gevoel van ongerustheid. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel informatie tot mijn beschikking gehad. En nog nooit eerder had ik zoveel kennis en ervaring in mijn rugzak. Toch kom ik eerder verder van een ‘de waarheid’ dan er dichterbij. Met ‘waarde’ is het niet veel anders. Materiële waarden zijn het voor mij in ieder geval niet. Status ook al geruime tijd niet meer. Universele waarden dan? De universele verklaring van de rechten van de mens en de grondwet, dat was wat het voor mij was. Nu herken ik het nog wel als van groot belang. Maar voor mijn gevoel is er gaandeweg een kleiner wordend deel van de mensheid wat dezelfde gevoelens koestert. Wat is er überhaupt nog universeel? Vanuit mijn perspectief is dat wat nog universeel is, naast ‘het virus’, meer te vinden op het terrein van polarisatie, radicalisatie, liegen, en daaruit voortvloeiende ontwikkelingen.

Onzekerheid en angst

Vanaf oktober 2020 ben ik niet meer te vinden op social media. Lang heb ik gedacht dat ik hier afscheid van nam om niet bij te dragen aan polarisatie en radicalisatie. En om niet bij te dragen aan het versterken van de macht van Big Tech en de informatie die ze verzamelen en gebruiken.
Inmiddels ben ik tot het inzicht gekomen dat het meer is dan dat. Ik begrijp beter van mijzelf, en wellicht geldt dit ook voor anderen, dat zwart-wit denken en polarisatie voortkomt uit een ultieme poging om onzekerheid te reduceren. En ik begrijp beter, ook dit geldt wellicht ook voor anderen, dat ik eigenlijk helemaal niet opgewassen ben tegen het omgaan met de harde uitgangspunten, de meedogenloze kritiek, op social media en in het leven in z’n algemeenheid. Het raakt mij, ik word er geëmotioneerd van en onzeker. En dat, lieve lezers, helpt mij helemaal niet. Niet in mijn welzijn en geluk. Niet in mijn uiterst bescheiden bijdrage aan het welzijn en geluk van mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden. En dat is waarom ik met social media (ook met televisie kijken overigens en kranten lezen en radio luisteren) gestopt ben. Immers, als ik beter voor mijzelf zorg, kan ik beter er ook voor mijn dierbaren zijn.

Gatverdekak!

Zal je net zien, dat overkomt mij weer. Probeer ik hard te werken aan mijn levensangsten en uitdagingen, mijn onzekerheid te reduceren, mijn welzijn en geluk met mijzelf en dierbaren te verbeteren … omringt de wereld mij met angst en onzekerheid verhogende shit! Nee, ik kan niets daarvan beïnvloeden, maar ik heb er wel elke dag mee te maken. Het is ongewild mijn leven in gemarcheerd. En ook de onzekerheid en angsten die dit met zich meebrengt, ben ik slecht tegen opgewassen. Het zorgt zelfs voor polarisatie en radicalisatie, of op z’n minst ongemakkelijkheid, met dochter, familie en vrienden. Ieder van ons heeft zijn eigen gevoelens bij wat er zich nu allemaal in onze levens afspeelt, in de samenleving, op deze wereld. Maar door de nadrukkelijke aanwezigheid van angsten, regels, leugens, corruptie, gebrek aan sociale interactie, gebrek aan de mogelijkheden om je vrij te voelen, bepaalt het in meer of mindere mate onze levens. Ik kan en wil niet voor anderen spreken. Slechts voor mijzelf. Ik ben bezorgd en angstig. Ik heb het gevoel dat we afglijden naar een mager bestaan. Dat we op weg zijn naar een samenleven waar we niet meer elkaar opzoeken om zienswijzen en gevoelens met elkaar te delen, maar dat we dat uit de weg gaan. Dus steeds minder verbonden. Daar word ik heel verdrietig van. En het lukt mij, nog, niet om daaromheen te bewegen. Om de brug te slaan, dan wel een brug te bouwen over deze shit heen.

Liefde

Er valt nog veel meer over te zeggen, te delen, uit te leggen, te analyseren, (in komende blogberichten wellicht) … maar voor nu is de cruciale vraag voor mijzelf: “Welke zetten kan ik doen ter verbetering?”. En eerlijk gezegd, naar waarde of waarheid, ik weet het niet goed. Waar zit die grens tussen ‘circle of influence’ en ‘circle of concern’? En waar vind ik de legitimatie om mij te richten op mijzelf en mijn dierbaren, of dat ik mij moet richten op wat zich afspeelt in mijn omgeving, de samenleving, de wereld? Waar zit de balans daartussen? En heeft het zin?
De antwoorden op die vragen heb ik zeker nog niet. Wel voel ik mij sterk bewogen om wel aan te geven, aan mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden en voor een breed publiek, dat ik mij serieus angstig en bezorgd voel. Dat de beperkingen van vrijheden, in het groot en het klein, de subjectieve waarheden en de diversiteit aan waarden mij ontzettend onzeker maken.
Wat zou het schelen als bijvoorbeeld volksvertegenwoordigers zo volwassen en professioneel en mens zouden kunnen zijn dat zij zeggen “ik heb respect voor de mensen die ik vertegenwoordig uit mijn samenleving, en we hebben nog behoorlijk wat dialoog te gaan voordat we elkaar goed verstaan en begrijpen en rekening met elkaar kunnen houden in de compromissen die met elkaar willen en kunnen maken”.
Nou ja, laat dat dan mijn eerste zet zijn, om zonder vooringenomenheid, zonder waarde-oordeel, met de mensen die ik tegenkom en opzoek, te komen tot deze verbintenissen en dialogen.
En ik neem graag de keuze van Martin Luther King ter harte om te blijven bij liefde <3 , want vijandigheid en haat kost mij te veel.