Ja, je leest het goed! Niet zwartgallig maar de constatering van een feit. Uiteindelijk ga je alleen dood.
De vraag is natuurlijk wat je wilt voordat je dood gaat. Alleen of samen? Op jezelf als individu gericht, of bovenal ook deel willen uitmaken van groepen mensen?
Al jaren, of misschien altijd al wel, is er sprake van verwijdering tussen mensen en de ‘constatering’ dat mensen individualistischer georiënteerd zijn. Of dat daadwerkelijk zo is, en zo ja, in welke nuances, daar heb ik nogal vraagtekens bij. Daarover in een latere blogpost meer.
De kern van mijn blogpost ‘hier en nu’ is van ‘hier en nu’. Wat is het ons waard, samen of alleen? Het lijkt sinds de zogeheten pandemie en lockdowns en al dan niet vaccineren/boosteren en de 2G samenleving en testen en QR-codes een relevante vraag. Tweedeling in de samenleving is een feit, je bent wel of niet gevaccineerd. Met alle gevolgen van dien. Je hebt wel of geen toegang. Mijn vraag gaat niet over vaccineren of over covid, met alles wat daarbij hoort, als zodanig. Mijn vraag stel ik naar aanleiding van wat ik om mij heen zie gebeuren en wat mij daarin raakt.
Vrienden die niet meer met elkaar in contact zijn. Families die uit elkaar gedreven zijn. Collega’s die niet meer met elkaar praten. Ouders en kinderen die elkaar niet kunnen horen. Mensen die hun lach verborgen houden achter mondmaskers. En nog veel meer van dezelfde strekking. Het maakt echt niets uit of je trouw de instructies van overheidswege opvolgt, of juist daar tegen in verzet komt. Het komt op hetzelfde neer. Verwijdering van elkaar. Soms hard en compassieloos.
Mijn gevoel zegt ‘censuur is het eerste teken van tirannie’. Geldt dan niet hetzelfde voor onderwerpen niet meer kunnen bespreken met de mensen die er toe doen in je bestaan?
Zelf denk ik dan, of ik mij wel of niet laat vaccineren, meega of niet in de testsamenleving, als ik dood ga ben ik alleen. Maar heb ik het er voor over om de tijd voor mijn dood niet in contact te zijn (mentaal en fysiek) met de mensen die mij dierbaar zijn?
Dat is al geen gemakkelijke vraag, maar wat dacht je van deze overdenking? Voor deze zogeheten pandemie was het, niet wenselijk maar wel, van-het-leven, dat er naast mooie dingen ook ongelukken gebeurden, mensen ziek werden, daaraan overleden of gehandicapt waren. Ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hoort bij het leven. En wat beleef ik dan nu. Er mag niets meer mis gaan! Mensen mogen niet meer ziek zijn, overlijden, vreugde en verdriet hebben.
Zo komt het op mij over. Ik zit ook niet op allerlei ellende te wachten, maar het is wel van-het-leven. Dus ook hier de vraag, heb ik het er voor over om mijn tijd van leven door te brengen als een kind die zijn zin niet krijgt? Alleen en verwijderd?
Maar wat denk je dan van deze constatering?
Versterkt door de zogeheten pandemie lijken we niet meer goed in staat om naar elkaar te luisteren en elkaar te horen. Interactie, communicatie, lijkt er vooral op gericht om de ander te overtuigen, ongeacht de perceptie van de ander. Vanuit mijn beleving betekent dit dat we alleen zijn en niet met elkaar in contact. En dit dan ook nog vaak vanuit angst, of zorg voor de ander.
En eerlijk is eerlijk, of het nou gaat om de gevaccineerden, of om de ongevaccineerden, het gaat in alle gevolgen op. Alleen of samen? In contact met elkaar of op eieren lopend langs elkaar heen leven?
En dan nog dit. Ik zie veel mensen zich op allerlei groteske manieren zich druk maken. En tegelijkertijd zie ik veel mensen op allerlei manieren de plank, mijn mening, mis slaan. Ja, het is kak dat de wereld verbeteren begint bij je zelf. Niet alleen kak, maar een ingewikkelde opgave. Maar of je nou grotesk doet als politicus, of als ‘wappie’, of als ‘maakt-niet-uit’, het blijft grotesk en we verwijderen en zijn niet in contact met elkaar. Niet in contact met geliefden, familie, vrienden, kennissen, collega’s. Het begint gewoon bij je thuis. Leren horen en luisteren, in gesprek blijven met elkaar (hoe moeilijk en emotioneel dat ook kan zijn).
Alleen met ‘gelijkgestemden’ in contact zijn en blijven draagt ook bij aan verwijdering. Dat alleen al is voor mij voldoende reden om te blijven proberen echt te luisteren, te vragen en te praten met mensen.
En écht, het helpt niet om het uit de weg proberen te gaan. Het vreet zich gewoonweg naar binnen. Daar worden we allemaal ziek van op een veel grotere en intensere wijze dan welke pandemie dan ook!
Ik weet niet de oplossingen op veel vragen die ik heb. Inmiddels ben ik er wel achter dat ik, voordat ik dood ga (wanneer dat ook maar gaat zijn), ik het leven liever met andere mensen samen geleefd heb, dan alleen.
Nu nog hopen dat zoveel mogelijk mensen er ook zo over denken.
