als de luiken en de deuren voor je gesloten worden

Als de luiken en de deuren voor je gesloten worden? Als je bestaanszekeheid en de voldoening in je leven worden weggenomen, zonder dat je daar enige invloed op hebt? Hoe zou jij dan reageren?

Persoonlijk kan ik mij er geen voorstelling van maken, want het overkomt mij (nog) niet. Toch, met enige compassie, kan ik mij voorstellen dat het tot een overweldigend gevoel van uitzichtloosheid en machteloosheid leidt. En die gevoelens kunnen volgens mij leiden tot natuurlijke reacties. Vechten of vluchten. Demonstreren of suicide, als ik het gepolariseerd stel.

Het is toch niet te begrijpen dat wij in Nederland een regering eerst toestaan om mensen hun leven kapot te maken in de toeslagenaffaire. Ze daarom naar huis gestuurd worden en als een mirakel weer terug op de plek zitten. Om dan vervolgens wederom een hele groep mensen in de samenleving, in dit geval de boeren en iedereen daarom heen,  hun leven kapot te maken! Waarom staan we dit toe? Hoelang nog?

Het bedreigend vinden als de mensen in je straat staan, waarvan je alle luiken en deuren van hun leven sluit. Ik vind dat niet bedreigend, maar logisch.
Doe eens menselijk, alsjeblieft?

 

Waarde en waarheid

Waarde en waarheid

Intrigerende titel van een blogbericht, al zeg ik het zelf 😉
Oh ja, ik schijn er tegenwoordig ook bij te moeten zeggen dat dit een ‘long read’ is. Zelf denk ik bij een ‘long read’ aan een boek van Harari.

Maar terug naar ‘waarde en waarheid’. Met 55 jaar heb ik genoeg bloopers gemaakt om te weten dat ik in elk geval niet de waarheid in pacht heb. Sterker nog, voor mijzelf begint inmiddels het kwartje te vallen dat er niet zoiets bestaat als waarheid. Waarde daarentegen, is dat dan een heel ander verhaal?  Welke waarde dan? Geld, status, morele waarde? Oops, ook hierin vind ik geen waarheid. Of zijn waarden en waarheid minder goed te bepalen door een gebrek aan informatie? Zelfs na bijna 30 jaar professioneel werkzaam te zijn in de informatie business, ontstaat bij mij een gevoel van ongerustheid. In mijn leven heb ik nog nooit zoveel informatie tot mijn beschikking gehad. En nog nooit eerder had ik zoveel kennis en ervaring in mijn rugzak. Toch kom ik eerder verder van een ‘de waarheid’ dan er dichterbij. Met ‘waarde’ is het niet veel anders. Materiële waarden zijn het voor mij in ieder geval niet. Status ook al geruime tijd niet meer. Universele waarden dan? De universele verklaring van de rechten van de mens en de grondwet, dat was wat het voor mij was. Nu herken ik het nog wel als van groot belang. Maar voor mijn gevoel is er gaandeweg een kleiner wordend deel van de mensheid wat dezelfde gevoelens koestert. Wat is er überhaupt nog universeel? Vanuit mijn perspectief is dat wat nog universeel is, naast ‘het virus’, meer te vinden op het terrein van polarisatie, radicalisatie, liegen, en daaruit voortvloeiende ontwikkelingen.

Onzekerheid en angst

Vanaf oktober 2020 ben ik niet meer te vinden op social media. Lang heb ik gedacht dat ik hier afscheid van nam om niet bij te dragen aan polarisatie en radicalisatie. En om niet bij te dragen aan het versterken van de macht van Big Tech en de informatie die ze verzamelen en gebruiken.
Inmiddels ben ik tot het inzicht gekomen dat het meer is dan dat. Ik begrijp beter van mijzelf, en wellicht geldt dit ook voor anderen, dat zwart-wit denken en polarisatie voortkomt uit een ultieme poging om onzekerheid te reduceren. En ik begrijp beter, ook dit geldt wellicht ook voor anderen, dat ik eigenlijk helemaal niet opgewassen ben tegen het omgaan met de harde uitgangspunten, de meedogenloze kritiek, op social media en in het leven in z’n algemeenheid. Het raakt mij, ik word er geëmotioneerd van en onzeker. En dat, lieve lezers, helpt mij helemaal niet. Niet in mijn welzijn en geluk. Niet in mijn uiterst bescheiden bijdrage aan het welzijn en geluk van mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden. En dat is waarom ik met social media (ook met televisie kijken overigens en kranten lezen en radio luisteren) gestopt ben. Immers, als ik beter voor mijzelf zorg, kan ik beter er ook voor mijn dierbaren zijn.

Gatverdekak!

Zal je net zien, dat overkomt mij weer. Probeer ik hard te werken aan mijn levensangsten en uitdagingen, mijn onzekerheid te reduceren, mijn welzijn en geluk met mijzelf en dierbaren te verbeteren … omringt de wereld mij met angst en onzekerheid verhogende shit! Nee, ik kan niets daarvan beïnvloeden, maar ik heb er wel elke dag mee te maken. Het is ongewild mijn leven in gemarcheerd. En ook de onzekerheid en angsten die dit met zich meebrengt, ben ik slecht tegen opgewassen. Het zorgt zelfs voor polarisatie en radicalisatie, of op z’n minst ongemakkelijkheid, met dochter, familie en vrienden. Ieder van ons heeft zijn eigen gevoelens bij wat er zich nu allemaal in onze levens afspeelt, in de samenleving, op deze wereld. Maar door de nadrukkelijke aanwezigheid van angsten, regels, leugens, corruptie, gebrek aan sociale interactie, gebrek aan de mogelijkheden om je vrij te voelen, bepaalt het in meer of mindere mate onze levens. Ik kan en wil niet voor anderen spreken. Slechts voor mijzelf. Ik ben bezorgd en angstig. Ik heb het gevoel dat we afglijden naar een mager bestaan. Dat we op weg zijn naar een samenleven waar we niet meer elkaar opzoeken om zienswijzen en gevoelens met elkaar te delen, maar dat we dat uit de weg gaan. Dus steeds minder verbonden. Daar word ik heel verdrietig van. En het lukt mij, nog, niet om daaromheen te bewegen. Om de brug te slaan, dan wel een brug te bouwen over deze shit heen.

Liefde

Er valt nog veel meer over te zeggen, te delen, uit te leggen, te analyseren, (in komende blogberichten wellicht) … maar voor nu is de cruciale vraag voor mijzelf: “Welke zetten kan ik doen ter verbetering?”. En eerlijk gezegd, naar waarde of waarheid, ik weet het niet goed. Waar zit die grens tussen ‘circle of influence’ en ‘circle of concern’? En waar vind ik de legitimatie om mij te richten op mijzelf en mijn dierbaren, of dat ik mij moet richten op wat zich afspeelt in mijn omgeving, de samenleving, de wereld? Waar zit de balans daartussen? En heeft het zin?
De antwoorden op die vragen heb ik zeker nog niet. Wel voel ik mij sterk bewogen om wel aan te geven, aan mijn vrouw, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden en voor een breed publiek, dat ik mij serieus angstig en bezorgd voel. Dat de beperkingen van vrijheden, in het groot en het klein, de subjectieve waarheden en de diversiteit aan waarden mij ontzettend onzeker maken.
Wat zou het schelen als bijvoorbeeld volksvertegenwoordigers zo volwassen en professioneel en mens zouden kunnen zijn dat zij zeggen “ik heb respect voor de mensen die ik vertegenwoordig uit mijn samenleving, en we hebben nog behoorlijk wat dialoog te gaan voordat we elkaar goed verstaan en begrijpen en rekening met elkaar kunnen houden in de compromissen die met elkaar willen en kunnen maken”.
Nou ja, laat dat dan mijn eerste zet zijn, om zonder vooringenomenheid, zonder waarde-oordeel, met de mensen die ik tegenkom en opzoek, te komen tot deze verbintenissen en dialogen.
En ik neem graag de keuze van Martin Luther King ter harte om te blijven bij liefde <3 , want vijandigheid en haat kost mij te veel.

okkofoto’s gambiet

okkofoto’s gambiet

Rare titel, hé? Okkofoto’s gambiet! In gewoon Nederlands kan gambiet gebruikt worden als synoniem voor een openingsopmerking. Mediagigolo die ik ben lift ik mee op de hype rondom de Netflix miniserie ‘The Queen’s Gambit’. En het past ook goed.  Een openingsopmerking op 2 januari van een nieuw jaar.

2020

Terugkijkend op 2020, en met name het eerste okkofotoblog bericht, ben ik blij met de reacties die ik rechtstreeks of indirect gekregen heb. Dank daarvoor! Omdat ik ervoor gekozen heb om ‘social media’ niet meer te gebruiken is deze website en de hier aanwezige blogs mijn manier om te delen. Natuurlijk doe ik dat het allerliefst in een direct en persoonlijk contact, maar dat gaat helaas niet altijd.

2021

Vooruitkijkend naar 2021 wil ik mij graag toeleggen op waar ik invloed op heb. Waar ik de mogelijkheden kan hebben om verandering en verbetering te bewerkstelligen. Hopelijk om daarmee anderen aan te steken. Dat is behoorlijk egoïstisch. Want, als anderen ook mee gaan doen draagt dat bij aan een fijnere wereld, maar ook aan mijn gevoel van geluk en welzijn. Daarnaast denk ik dat als we dat écht allemaal zouden doen, romanticus en idealist als ik ben, de wereld als geheel fijner, mooier en beter wordt.

Ben ik er zelf nou zo ontzettend goed in om dit voornemen en streven invulling te geven? Mmmm, ik ervaar het als niet zo goed. Tegelijkertijd wil ik er in geloven. Net zoals ik wil geloven in liefde, in kansen, in positiviteit, in mogelijkheden om een betere versie van mijzelf te kunnen zijn. Als mens, en als fotograaf. Over dat laatste ‘als fotograaf‘ ga ik zeker berichten. Bericht over de zetten die op het schaakbord van 2021 door mij gezet worden.

Persoonlijk en praktisch

In het vorige blogbericht had ik het over 3 criteria waarlangs je  je woorden, maar ook je gedachten, kunt houden:
1. is het waar,
2. draagt het bij,
3. is het vriendelijk.

Praktisch gesproken ga ik dat doen door:
ad.1. als ik geen zekerheid heb over óf iets waar of juist is dan heb ik door te vragen. Of ik kies ervoor om het niet als waar of juist te beleven (je kunt niet alles onderzoeken of te weten komen).
ad.2. als ik inzichten heb verworven via doorvragen of zo ver mogelijk onderzoeken, dan nog is er nog steeds geen enkele reden voor mij om er een oordeel over te hebben. Dus dat laat ik zoveel mogelijk achterwege (óók mentaal).
ad.3. als ik communiceer (verbaal of in fotografie), dan kies ik voor de halfvolle fles, de mooie kant van iets of iemand, de zachtheid, de eigenheid, …

Met deze 3 praktische invullingen open ik voor mijzelf het schaakspel 2021.
Hoe openen jullie? Of lift je mee?

75 jaar bevrijding

Een bizar en ongemakkelijk jaar.

2020 is het jaar waarin we 75 jaar bevrijding vieren. Helaas helemaal niet zoals het in voorgaande jaren bedacht is. Mijn vader zou zich omdraaien in zijn graf, als hij niet gecremeerd was. Hij heeft heel bewust de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. En de gevolgen daarvan zijn hele leven lang meegenomen. Ik ben blij en dankbaar dat hij dit jaar niet mee hoeft te maken. Het voelt zo ongemakkelijk.

2020.

Het jaar van 75 jaar bevrijding dat niet gevierd kan worden. Een lege Dam op 4 mei. Geen bevrijdingsfeesten. Censuur in de media. De Wet Openbaarheid van Bestuur die ernstig wordt genegeerd door het zogenaamde ‘Outbreak Management Team’. Een minister-president die in de Tweede Kamer zegt dat wij (het volk) te dom is om een uitleg over de PCR-test te begrijpen, en daarin de reden ziet om maar gewoon zijn eigen gang te gaan. Het jaar waarin de grondwet getart wordt, bijvoorbeeld de ideeën over verplichte vaccinatie i.r.t. artikel 11 van de grondwet die het recht op onaantastbaarheid van het eigen lichaam beschrijft. Het jaar waarin we mondkapjes dragen, zal wel iemand zijn verdienmodel zijn, terwijl juist van Dissel aangeeft dat het dragen van mondkapjes niet nodig is en hoegenaamd geen effect heeft.

Tegenover of met elkaar?

Maar persoonlijk is voor mij het jaar 2020 en het ongemakkelijke gevoel i.r.t. 75 bevrijding vooral ook het jaar waarin nuance, dialoog, begrip en respect voor elkaar en elkaars zienswijzen, verloren gaat. Hoe gering je kritiek ook mag zijn op de maatregelen nu, je wordt gelijk gebombardeerd tot ‘covidioot’ of nog erger tot ‘complottheorie aanhanger’. Hoe idioot is dat? Of je bent voor of je bent tegen lijken de twee smaken te zijn. Polariserend en radicaliserend dus. Serieus? Is dat het niveau waarop we nu terecht gekomen zijn? Tot in de Tweede Kamer, kijk maar eens naar de live-stream, wordt er niet geluisterd, maar slechts gewacht tot je een ander van repliek kan dienen of je eigen agendapunt naar voren kan brengen. De gebezigde taal is ook niet echt van het kaliber wat uitnodigt om een echte dialoog te voeren. Het leidt tot versimpeling van de problemen die geen recht doet aan de realiteit. Geen van ons ontsnapt levend aan deze aardkloot. Dat is op z’n minst de reden om wel in dialoog te gaan en compromissen te sluiten.

Persoonlijk.

Eerlijk is eerlijk, zeker in het verleden, en ook nu nog wel als ik erg moe en gestrest ben, spreek ik te hard, te scherp en te veroordelend over bepaalde mensen en onderwerpen. Mijn onophoudelijk streven blijft echter, en ik slaag er gelukkig steeds beter in, om dat wat van mijn verstand naar mijn mond gaat langs de volgende drie criteria te houden:
1. is het waar,
2. draagt het bij,
3. is het vriendelijk.
Doen jullie mee, met dit onophoudelijk streven? Alsjeblieft?

Portretfoto maken gaat over vertrouwen

Vertrouwen
Het maken van een portretfoto is iets dat je samen doet. Mijn inzicht van de afgelopen tijd is dat het gaat om verbinden en samenwerken. En dat dit alleen goed kan gaan als er sprake is van wederzijds vertrouwen tussen geportretteerde en fotograaf.  Vertrouwen geven en vertrouwen krijgen.

Bouwstenen
Juist bij het begrip vertrouwen komt zoveel kijken. Wat mij gelijk daarbij in gedachten schiet zijn bijvoorbeeld eerlijkheid, oprechtheid en respect. Allemaal ‘bouwstenen’ aan vertrouwen. Een open geest, nieuwsgierigheid, willen horen en begrijpen zijn ook elementen die bijdragen. En natuurlijk ook compassie, en op een reëel niveau empathie.

Praktisch
In praktische zin, in bijvoorbeeld het invulling geven aan mijn #samensterk actie voor 1-persoons ondernemers, betekent dit voor mij heel erg 2 dingen:
1. afspraken maken en nakomen,
2. zeggen wat je doet en doen wat je zegt.
Dit lijken open deuren, maar zijn het niet. Bovendien, hoe nastrevenswaardig ook, het lukt niet altijd. Ik ben de eerste om te erkennen, dat hoe waardevol deze 2 uitgangspunten ook zijn, het mij regelmatig niet lukt om het invulling te geven. Door allerlei oorzaken. Er valt hier voor mij veel te leren en te verbeteren, te groeien dus.

Verwachtingen
Het heeft ook meerdere kanten. Het feit dat ik mij dit zelf tot doel stel, betekent nog niet dat het handig en terecht is om die verwachting dan vervolgens ook ‘de ander’ op te leggen. Dat is niet aan mij. De essentie van verwachtingsmanagement is het omgaan met je eigen verwachtingen, en zeker je eigen verwachtingen ten aanzien van anderen. Dit is een harde noot om te kraken, vind ik.

Eerlijk en betrouwbaar
Het doet mij denken aan een uitspraak waar ik mee opgegroeid ben: “Wees eerlijk voor jezelf, dan ben je betrouwbaar voor anderen”. Ik wil jullie vragen om hier niet gelijk in je hoofd allerlei oordelende gedachten over te hebben, maar vooral om hier eens in de diepte echt goed over na te denken. Zelf worstel ik hier ook mee, en nu pas begint het een beetje te dagen wat de impact is van deze uitspraak. En dat is hard werken. Volwassen worden duurt mijn hele leven lang, weet ik inmiddels.
En met passie en professionalisme, en ook betrokkenheid en verbondheid, invulling geven aan het maken van portretfoto’s, duurt ook een hele carrière lang.
Persoonlijk is dit voor mij een vorm van ‘live life to the max’.

Portretfoto maken is verbinden en samenwerken

Een portretfoto is het resultaat van de verbinding en samenwerking tussen model en fotograaf – okkofoto’s organisatieportret

Dat betekent nogal wat. Dat is werken, meestal onder prettige omstandigheden gelukkig. Het vraagt om de wil om te verbinden en samen te werken van beiden. De impliciete en expliciete intentie om samen iets echts en moois aan te gaan en te maken. Openheid en eerlijkheid ten opzichte van elkaar. Tolerantie, saamhorigheid,  compassie en empathie. Deze benadering vraagt om mindfulness, helemaal in het moment zijn. Ook het klein maken van het ego draagt enorm bij aan een betere portretfoto.

Het mag duidelijk zijn dat voor fotograferen het niet alleen noodzakelijk is om opleiding, training, cursus, workshop, tips en trucs op te zuigen als een spons. Maar dat zeker ook de zogenaamde 1000 vlieguren maken van belang zijn. Het opbouwen van ervaring is essentieel. En dat gaat zeker ook op voor het maken van portretfoto’s.  Specifiek daarin je ervaring op doen en experimenteren.
Juist vanwege het feit dat het verbinden en samenwerken zo belangrijk is bij portretfotografie is mijn opvatting dat zelfportretfotografie belangrijk is. Je kan niet van alles uitproberen in een situatie met een model. Nog  belangrijker is wel dat je je als fotograaf verplaatsen in de modelrol. Ervaren, voelen, weten wat het is om je open te stellen. Je eigen persoon in positie te plaatsen. De emotie waarmee dat gepaard kan gaan kunt voelen. De kwetsbaarheid en fragiliteit in zo een moment ervaren.
Maak daarin ook je vlieguren. Hierdoor kun je nog beter verbinden en samenwerken in toekomstige portretfotografie situatie’s met de geportretteerde(n). Je kent en herkent het gevoel, waardoor je geruststelling, gemak, veilig voelen kunt bieden. Misschien wordt de ongemakkelijheid niet altijd minder, maar je kunt het wel delen.
Met andere woorden je maakt verbinding en gaat echt samenwerken.

Nee dus, ik ben niet exhibitionistisch. Heb geen complex om te verwerken. Ik heb in de rol van okkofoto’s organisatieportret een waanzinnige drive en passie om diepere verbinding te maken en intenser samen te werken.
Last but not least, als je continu je vlieguren maakt leer je ook continu beter je apparatuur en de bediening daarvan kennen. Je camera, de mogelijheden van je lenzen, je lichtbronnen, etc. Dat ben je aan jezelf verplicht, maar zeker ook als je anderen portretteert. Dan kan het niet zo zijn dat je nog bezig bent om je techniek te ontdekken, terwijl je je op dat moment commiteert aan verbondenheid en samenwerking. Toch?